ضرر سنگین از سوی فدراسیون/زمین‌، مصدومیت و بحران ناخواسته علیه مهاجری!

بازی‌های لیگ یک هنوز به دو ماه نرسیده که حاشیه‌های عجیب و قابل بحثی را برای فوتبال ایران به وجود آورده است. از یک سو اشتباهات پر تکرار داوران و انتقادات بعضا شدید الحن تیم‌ها در واکنش به این اشتباهات و از سوی دیگر تایید صلاحیت برگزاری بازی‌ها در زمین‌هایی که حتی نزدیک به شرایط استاندارد هم نیستند، شکایت و اعتراض تیم‌ها را بعد از انتقادات گذشته به اوج رسانده است. این در حالی است که فدراسیون فوتبال با عدم واکنش به این انتقادات شائبه برانگیز، چگونگی اداره فوتبال ایران را زیر سوال برده و زمانی که قرار نیست اتفاقی در جهت اصلاح و بهبود شرایط رخ دهد، تیم‌ها نمی‌توانند اعتماد کامل خود و تشخیص خوشبینانه‌ای برای سهوی بودن این اتفاقات را اعلام کنند!

دیروز در کنار جنجال‌های رفسنجان، مورد جنجال آفرین دیگری نیز در ساوه رخ داد که در جریان بازی خوشه طلایی ساوه و مس کرمان و در همان نیمه اول بازی، زمین چمن ورزشگاه شهید چمران ساوه نقش قاتل را داشت و پای دو بازیکن از هر تیم را گرفت و آن‌ها به شکلی تلخ مجبورند ماه‌ها خانه نشینی و دوری از فوتبال را تحمل کنند و عملا این فصل را خیلی زود از دست بدهند. اتفاقی تلخ و در عین حال قابل تامل که چرا فرار از انتقادات به سهل انگاری تبدیل می‌شود و تصمیماتی که مسئولان فوتبال کشور اتخاذ می‌کنند، چگونه به مرحله اجرا می‌رسد که ضعف و اشتباه بودن را از سر و روی فوتبال نشان بدهد.

در هفته‌های گذشته یکی از باشگاه‌هایی که هیچگاه آرام نشده و در واقع نکات مثبتی را مشاهده نکرده که به سوی آرامش دعوت شود، مس کرمان بوده است. مسی‌ها بارها به سوت‌های اشتباه داوران ایراد گرفته‌اند و روند ادامه دار تصمیمات داوران را بر نتابیده‌اند. دیروز نیز آتش مسی‌ها تندتر شد و آن‌ها که در هفته‌های گذشته تنها به تجربه اندوزی داوران جوان در بازی‌های خود معترض بودند، این بار با کیفیت باورنکردنی چمن ورزشگاه روبرو شدند که با پهن شدن ماسه و شن در برخی نقاط این زمین، سرپوشی ساده انگارانه‌ای روی کیفیت آن گذاشته شده بود.

شکستگی نازک نی محمود شفیعی و مصدومیت شدید و احتمالا پارگی رباط صلیبی بازیکن خوشه طلایی، تبعات تایید شدن چمنی بود که با شن و ماسه جور در نیامد و در واقع این حرمت زمین چمن و سلامت فوتبال بود که شن و ماسه را پس زد و دو مصدوم در پایان بازی به نتیجه‌ بدون گل خود اضافه کرد و نه تنها گلی به ثمر نرسید، بلکه مشخص شد اهمیت سلامتی بازیکنان تا چه اندازه پایین است.

از جنبه احساسی و انتقادی ماجرای زمین چمن ساوه اگر فاصله بگیریم، این تصمیمات در آینده ضرر بیشتری نه فقط به بازیکن، بلکه به تیم‌ها نیز وارد می‌کند و برخی تیم‌ها مثل مس کرمان را به لحاظ حضور بازیکنانشان و هزینه‌ای که برای به خدمت گرفتن این ابزار پرداخت کرده‌اند، با ضرری شاید جبران ناپذیر روبرو می‌کنند. در همین شش هفته نخست بازی‌ها، سه بازیکن اصلی مس دچار مصدومیت‌های شدیدی شده‌اند که مهدی عسگری و عظیم گوک در بازی شهرداری آستارا و دیروز نیز محمود شفیعی  با مصدومیت‌های خود کاملا برنامه‌ها و هماهنگی که مدنظر مهاجری بود را با تغییر اجباری روبرو کردند.

مهاجری در رشت سه امتیاز را گرفت اما خود او نیز می‌دانست که با مصدومیت دو بازیکن خود در خط دفاع و خط میانی مجبور است دوباره به پشت سر خود روی نیمکت نگاه کند و روی استفاده از مهره دیگری به نتیجه برسد. مشکلی که البته در بازی فجر ظاهر شد و ورود آرمان اکوان به ترکیب خط دفاعی به جای گوک در حالی که هماهنگی خط دفاع مس با وجود گوک در کنار حسین حیدری شکل گرفته بود، یک روز بد برای مس ساخت و ناهماهنگی خط دفاع باعث شد مسی‌ها با دریافت دو گل زودهنگام قادر به کسب امتیاز در خانه نباشند. همچنین مهدی عسگری که یکی از موثرترین بازیکنان فصل قبل در ترکیب مجتبی حسینی بود، در هفته سوم رباط داد تا مهاجری برای این تغییر اجباری هنوز هم دچار مشکل باشد.

حالا محمود شفیعی سومین مصدومی است که روی دست مهاجری و مس افتاده؛ بازیکنی که در تمام بازی‌های فصل در خط میانی مس حضور داشته و بازیساز اصلی این تیم بوده است که به خوبی در حملات نیز شرکت داشته. به احتمال فراوان شفیعی تا پایان فصل به آمادگی روزهای قبل خود برنمی‌گردد اما مشکل اصلی بی تردید برای شخص مهاجری ایجاد شده که نمی‌تواند روی سومین مهره اصلی و کلیدی خود در خط میانی تا مدت‌ها حساب باز کند.

مشکلات ناخواسته برای مس روز به روز بیشتر می‌شود و این تیم را از وجود بازیکنان ارزشمندش محروم می‌کند. گاهی اوقات پیدا کردن جایگزین برای برخی از بازیکنان غیرممکن است و فقدان آن‌ها در ترکیب در دراز مدت اثر منفی خود را خواهد گذاشت اما فدراسیون آیا بابت تصمیماتش و ضررهای پنهان و سنگینی که به تیم‌ها وارد می‌شود، کمی خود مقصرپنداری دارد؟! مصدومیت‌هایی که بعضا ناشی از ضعف تیم‌ها در بدنسازی نیست و عدم توجه به سلامت بازیکنان است که باعث می‌شود تیم‌ها بدون مرتکب شدن اشتباه، متضرر شوند و ندانند که چگونه باید حق خود را بگیرند.